‘‘ए पंछी उडी जा ! चाटाक हुनुगै संचार यो भन्दिएस् ।
यो संचार भनिदिइस पनि भने लाख बर्ष सम्म जियस् ’’

कवि मोतिराम भट्टले लेखेका यि हरफहरु रुपमायाको मानसपटलमा दोहोरिएका छन् । आज तिहारको पहिलो दिन काग तिहार हो । कागलाई सन्देश वाहक मानेर मानिसले कागको पूजा गर्ने चलन थालेको उहिले बाटै हो । त्यही आस्थामा टेकेर कागलाई शुभ समचार ल्याएस । तेरो मुखमा दुधभात जाओस । मैले यसरी प्रत्येक बर्ष तेरो पूजा गरिरहन परोस् । प्रत्येक बर्ष तिहारमा मैले मेरा दाजुभाइको गलामा मखमलि पूmलको माला लगाईरहन परोस । तँैले लाखबर्ष वाँचीरहन परोस् । यस्तै-यस्तै शब्द उच्चारण सहित रुपमायाले कागको पूजा गरिन् । आफ्ना दाजुभाइलाई भाइटिकाको सबै बन्दोवस्त भइसकेको छ,‘साइतमै आएर वहिनीको हातवाट माला पहिरहनु भनेर संदेसवाहक पंछिसंग खवर पठाइन् । आजको यस प्रविधिको यूगमा एउटा अमुक पंछि संग सहयोग माग्नुपर्ने रुपमायाको वाध्यता, साहस वा विश्वास खै के हो ?
हरिदत्तले रुपमायालाई श्रीमानले गर्नु पर्ने भूमिकामा केही कमी गरेको छैन ।

हुनात यो प्रेम विवाह बाट नै झाँगीएको सम्बन्धको वैवाहिक गाँठो हो । ऊ श्रीमतीलाई माया गर्छ । प्रेमको शुभ चाँदनी र कलिलो घामको न्यानो पनर्मा मुना र मदन’ जस्तै प्रेमलाई जीवित राख्न चाहन्छ । रोगलाई कुनै माया र सद्भाव हुदैन । विवाह गरेको २ वर्षमै रुपमायालाई पनि दिर्घ रोगले छोइहाल्यो । डाक्टरको रिपोट अनुसार उनलाई क्यान्सर भएछ । सधँैभरी औषधी खाइरहनुपर्दछ । ६÷६ महिनामा चेक जाँच गरेर औषधी खाइरहनुपर्दछ ।
धेरैले भन्छन यो डरलाग्दो रोग हो । यसले त ज्यानै लिहाल्छ । कसैले भन्छन् –‘यो रोग त यमराजको भाइ हो । यसले त ज्यान पनि लिन्छ पैसा पनि लिन्छ । अरुका यि कुरा सुनेर उनीहरुको आङ सिरिङ हुन्छ । थरथर शरीर काम्छ । उनीहरुको मन देउराली डाँडाको बेताले बताँस झै मडारिन्छ । भदौरे खोलाहरुले बाटो छोडेझै मनको आवेगले पनि बाटो छोड्छ । हरिदत्त दिग्दार हुन्छ । मान्छेहरु पनि कस्ता छन् । विरामीको सामुन्य आएर यस्ता मनोवल घट्ने कुराहरु किन गर्छन् ? ऊ आफै सम्झाउने प्रयास गर्छ । यो संसारमा प्रेत्यक दिन,प्रेत्यक घण्टा, प्रेत्यक क्षण कोहि न कोहि मानिसहरु मरिरहेका हुन्छन् । हस्पिटलका बेडहरुमा प्रेत्यक दिन संगैका विरामीहरु मर्दा अर्को विरामी भर्ना हुदै गर्छन् । त्यो पनि देखेरै आयौँ । कोही रुखवाट खसेर मर्छ । कोही गाडी दुर्घटनामा परेर मर्छ ।

त्यसैले मर्नाका लागि डराउनु हुदैन । आयु सकिएमा त्यो मानिस अवस्य मर्छ । उपचार पद्धतीवाट पनि कैयाँै मानिसले नयाँ जीवन पाएका छन् । नियमीत औषधी खाँदा तिमीलाइ पहिलेको भन्दा अहिले धेरै सञ्चो भइसकेको छ । त्यसैले चिन्ता गर्नु भन्दा धेरै खुसी रहनु ।ऊ रुपमालाई सम्झाउँछ ।
आज रुपमाया खुसी भएको देखेर हरिदत्त पनि खुसी छ । रुपमायाले नराम्रो अनुहार लगाएमा उसको मन च्वास्स हुन्छ । विरामी भएदेखि यता ऊ रुपमायालाइ धेरै काम गर्न दिदैन । सवैजसो काम ऊ आफैले गर्दछ ।
केहि काम बाँकी छ की ? प्रश्न गर्छ ।
घरतिरको केहि काम बाँकी छैन । रुपमायाँले उत्तर दिइन ।
बजारवाट केहि सामान किनेर ल्याउनु छ भने भन है ।
भाइटिकाको समान र केहि कपडाहरु ल्याउन बाँकी छ ।
त्यसो भए कान्छो, तमी र म भोली बजार जाउँला । चाहिको समान पनि ल्याउला । रमाइलो मेला हेरेर आउला हुन्न र ?
रुपमायाले हुन्छ भनेर सहमति जनाइन । हरिदत्तले फेरी उत्सुक्ता पुर्ण प्रश्न ग¥यो । यो वर्ष तिमि भाइहरुलाई माला लगाउन माइत तिर जान्छ्यौकी यतै बोलाउछ्यौ ?
डाँडाघरकी फुपु भोली नै बाह्रकुने जानुहुनेछ ।
एउटा चिठी लेखेर आज नै पठाउँछु अनि भाइहरुलाई यतै बोलाउँछु ।
रुपमायाँ उठेर भित्र गई एउटा लेखिएको चिठी हरिदत्तको हातमा राखिदिन्छिन् —“ ल हेर्नुहोस यहि हो भाइटिकाको निम्ता पत्र ।”
हरिदत्तले चिठीका प्रत्येक लाइन पढ्यो ।
आदरणीय ठुलो दाजु र माइला दाजुलाई नमस्कार ।
मेरा आँखाको नानी जस्तै प्यारा भाइहरु साइँलो ,काइँलो र कान्छालाई समुद्र भन्दा गहिरो माया छ । भाउजूलाई नमस्कार छ ।
म सानो छँदा मेरा दाजुहरुले पढाउनुभयो लेखाउनुभयो र हुर्काउनुभयो । दाजुहरुले जस्तै मैले आफुभन्दा पछिका भाइहरुको गुहु मुत पुछ े। सिगान पुछें । नुहाइदिएँ, लुगा धोईदिए खाना खुवाएँ र अक्षरहरु चिनाए । हामीेहरु बा—आमा कामबाट नआउनजेल सम्म घरमा भोकै बस्थ्यौ । माटा र ढुङगाका घरकुटी बनाएर खेल्थ्यौ । विद्यालयमा हामी ६ भाइबहिनी मिलेर पढेको देखेर सरहरु धेरै खुसी हुनुहुन्थ्यो । हामीले कहिल्यै झगडा गरेनौ । एउटा रोटि ६ जनाले बाँडेर खान्थ्यौ ।

हाम्रोघरलाई पनि गरिवीले थिचेको थियो । हाम्रो चुलोमा भात पाकेपछि हामीलाई तिहारै आएजस्तो हुन्थ्यो । वुवा आमाले यो संसार छोडेपछि मैले स्कुल जान पाएन । मेरो पढाइ रोकियो । बल्ल तल्ल ठुलो दाजुको जागिरले गर्दा हामिले एकजोर कपडा फेर्न पायाँै । समय यसरी फेरीदै जाँदा हामी पनि फेरीदै गयाँै । आ-आफ्नो घरजम गरेर जहाँ बसेपनि हामी भाइवहिनीको माया पहिलेको भन्दा केहि घटेको छैन । धेरै वर्ष पछि यो पटक मेरो घरमा तिहारले पाइला टेकेको छ । यो पटकको तिहारमा हजुरले मेरो दैलोमा आई माला ग्रहण गरि भाइवहिनीको माया ममतालाई जीवन्त राख्न सहयोग गरिदीनुहोला भन्दै यो निम्ता पत्र पठाएकी छु ।

उही
रुपमाया

उसले चिठी पढ्यो । दोहो¥याएर पढ्यो । सोच्यो,–छोरी वहिनीका लागि माइतीको आगन प्रिय भूमी हो । मेरी दिदीले पनि यसरी नै आप्नो भाइलाई माला लगाउन मन चङ्गा बनाएकी होलिन् भन्ने कुरा उसले यसै चिठीको भावबाट रुपान्तरण ग¥यो । एकै छिनमा दिदीलाई फोन गरेर आप्नो कौतुहलता मेटाउन खोज्यो ।
हेलो
हँ दिदी के छ खवर ?
ठिकै छ वावु ।
माला लगाउन यस्तै आउनु हुन्छकी ? हामी त्यतै आउँ ?
चिन्ता नगर म भाइटिकाको अघिल्लो दिनमै आइहाल्छु ।
उसको मन खुसी भयो । कान्छालाई बोलाएर भन्छ –ए कान्छा यो वर्ष भाइटिकाको दिनमा हामीलाई माला लगाउन दिदी यतै आउनुहुन्छ अनि तेरी भाउजुले पनि माइत जान नपर्ला जस्तो छ । चिठी लेखेर पठइसकेकी छन् । रुपमायाका भाइहरु पनि यतै आउने अनि हाम्री दिदी पनि यतैतिर आउने । पाउनाहरुको स्वागत गर्न हामीले केहि कुराको कमि गर्नुहुन्न । उसको कुरामा उसकी श्रीमती र भाइ सहमत भए ।
काग तिहारको भोलिपल्ट कुकुर पूजा गरेर बजारतिर जान्छन् उनीहरु । तिहार साच्चिकै आएछ । दुई वर्षको बच्चालाई काखमा च्यापेर रुपमाया,कान्छो र हरिदत्त ,यि चारै जनाले बजारका राम्रा–राम्रा ठाउँहरु घुमे । चाहिने सामान किने । सानो बच्चालाई पनि नयाँ कपडा किनेर लगाइदिए । कान्छो पनि खुसी भयो । कान्छो एस.एल.सी पास गरको केटा हो ।

घरको परिस्थिति बिग्रदै गएकाले अगाडी पढ्न नसकेर थन्कियो विचरा ! अविरल चोटहरुले घरको आर्थिक अवस्था कम्जोर भएको कुरा उसलाई थाहा थियो । उसले बजारको सवैभन्दा सस्तो खाले सट पाइन्ट छान्यो । आर्थिक अवस्थामा कान्छोले गरेको संकेततात्मक सहयोगलाई हरिदत्त र रुपमायाले हार्दिक धन्यवाद दिए । तर सवैलाई एक –एक जोर राम्रो खाले कपडा किन्नलाई पुग्ने पैशाको बन्दोबस्त भएकाले सस्तो खाले नराम्रो कपडा भन्दा राम्रो र बलियो खाले कपडा किनौ भन्ने सल्लाह भयो । यो पटक सवैलाई रुपमायाले कपडा छानिदिइन् । तिहारको सवै सामान टिका ,माला, नरिवल , सुपारी, ल्वाङ, सुङमेल,काजु किसमिस,खाने कुरा सवै समान लिएर उनीहरु खुसीका प्वाँख फैलाउदै घरतिर लागे ।
लक्ष्मी पूजाको दिन घरमा दिप वत्ति वालेर उनिहरुले लक्ष्मीको पूजा गरे । घर झिलिमिली भयो । दिपावलीमा जसरी बत्तिको उज्यालोले कालो अँध्यरो रातलाई झलमल्ल बनाएको छ त्यसरी नै उनिहरुको मन उज्यालो भएको छ । गत वर्ष तिहारको बेला रुपमाया भारतको लखनउमा गान्धी मेमोरियल क्यान्सर अस्पतालमा विरामि भएर भर्ना गरिएकी थिइन् ।

हरिदत्त उतै श्रीमतीको उपचारमा रन्थनिएको थियो । कान्छोले घरतिरको जग्गा जमिन र पश्ुाचौपया बेच्दै ,कसैसंग ऋण सापट गर्दै भाउजुको उपचारका लागी लखनउ पठाउथ्यो । कैयाँै सम्पति सकियो । भाद्र देखि पौष सम्म उपचार गरेपछि रुपमायालाई केही सञ्चो भयो । अस्पतालले ६÷६महिनापछि चेक जाँच गर्न आउनु भन्दै उनीहरुलाई डिस्चार्ज ग¥यो । नयाँ जीवन पाएकोले हरिदत्त र रुपमायाले भारत माताको जय ,जयकार गर्दै आप्नो जन्मभूमी तर्फ फर्किए । कुल देवतालाई ध्वजा चढाए । ती दिनहरु सम्झिदा अहिले पनि उनीहरुको मन हजार काँडाले घोचे झै हुन्छ ।

त्यति मात्र होइन त्यो भन्दा अघिल्लो बर्ष हरिदत्तका वुवा परलोक भए । वुवा मरेको अघिल्लो बर्ष आमाले संसार छोडिन । आमा वितेको अघिल्लो वर्ष हरिदत्तले भारतको मुम्वइमा आमाको उपचारमा कैयौ पैसा बगायो । उपचार गर्दा तिर्न नसकेको पैसाले मुम्वैको एक कत्था फ्याक्ट्रीमा कामगर्दै उतै तिहार मनायो । लगातार ५ वर्ष सम्म उनीहरुले सन्तोषको श्वास फेर्न पाएनन् ।
दिन गन्दा गन्दै तिहारको चौथो दिन गोवद्र्धन पूजा आइहालो गाउँमा तिहारको रमझम निक्कै मच्चियको छ । उनीहरुले घर आगन र अली पर बाटो सम्म सफा गरे । देउसी भैलो खेल्नेहरु आ–आप्नो समुहमा हिडेका छन् । जुवाडेहरुको एक समुह पुजारि बाजेको आगनमा छ । जुवाडेहरुको अर्को समुह ठकुरीको पसलमा छ । मुखियाको घरको आगनमा,कार्यालयका हाकिमहरु समेत आएर कौडा र पासा खेलेको हर्दा साह्रै रमाइलो भएको छ । बागदुलाको चौरमा लिङगे पिङ खेल्नेहरुको उतिकै भिड छ । हेड सरको घर मास्थिर डाँडामा हालेको पिङ खेल्न पनि त्यतिकै मान्छे जम्मा हुन्छन् । घर भित्र गुम्सिएर कोहि बसेका छैनन् ।

बारीको डिलमा फुलेका फुलहरु मच्चि–मच्चि हाँसेका छन् । बरिमा छरेका गाैँ र जाैँका टुसाहरु उम्रिएका छन् । उता खेतका आलीहरुमा धानका बालाहरु लटरम्म झुलेका छन् । जताततै शरद ऋतुको मगमगाउँदो बैँस पोखिरहेको छ । घामका सप्तरंगी किरणहरु पूmलका गुच्छाहरुमा पर्दा पूmलहरु विजूली झै चम्किएका छन् ।
लाग्छ जीवनमा गति ,यति र लयका धारहरु सुल्टा भएका छन् । त्यसैले हावा पनि सुल्टै बहेको छ । कान्छो आफ्ना मन मिल्ने साथीहरु सँग देउसी खेल्न गयो । रुपमाया बारीका डिलमा पूलेका फुलका गुच्चाहरु टिप्दै माला गास्न थालिन् । रुपमाया माला गास्दै आफ्ना भाइहरुको अनुहार सम्झिन्छन् र्। यो जेठा दाजुको माला हो । यो माइला दाजुको माला हो । यो साइला भाइको माला हो । यो काइला भाइको माला हो । यो हजारी पूmलको माला कान्छा भाइलाई लगाउनुपर्ला । कान्छो त अहिले ठुलो भइसक्यो होला ।

गोरो–गोरो, बाटुलो अनुहार लगाएको कस्तो राम्रो थियो मेरो भाइ ।’ त्यती बेला सानैमा बावुआमा मरेकाले अरुलाई भन्दा कान्छालाई रुपमायाले अझ बढि माया गर्छिन् । दाजुभाइले पनि उसलाई कहिल्यै रिसाएनन् ,गालि गरेनन् । कोरियामा डाक्टर पढेर आइसके पछि आफ्नो कान्छो भाइ भेट्न नआएकोले रुपमाया आफ्नो भाई प्रति अलिकति दुख हुन्छिन् ।
उनी प्रेम विवाह गरेर आएकोले सामाजिक विघि–विधान नपु¥याइ माइतीको आगनीमा गएकी छैनन् । कहिल्यै माइततिर जुठो पर्ने कहिले पोइली घरतर्पm जुठो पर्ने,कहिल्यै आफु विरामी पर्ने, यि विविध कारणले ५÷६ वर्ष सम्म तिहार मान्न नपाएकी रुपमायाले माला गास्दै प्रत्येक थुँगामा मायाका निर्मल छिटाहरु टल्किरहेको देखिन्छन् ।
बच्चा खेलाउदै माला बुन्दै गरेकी रुपमायाँलाई देखेर हरिदत्त दंदास परेको छ । सोच्छ –घरको शोभा त आइमाई नै हुन् । जुन घरमा नारीको बास छैन त्यो घरमा पुरुष हरु पनि मान्छे भएर बाच्दैनन् । महिलाहरु बिनाको घर, घर हुदैन । यो कुरा अल्वट आएन्सटाइनको सापेक्षताको सिद्धान्त भन्दा कम ठान्दैन ऊ ।
कति वटा माला बुन्यौ हँ ? माला बुन्दै र गन्दै गरेकी श्रीमती संग उसले प्रश्न ग¥यो । पाँचवटै माला वुनिसके । सबैमालालाई एउटा डण्डीमा झुन्ड्याउदै उनले उत्तर दिइन । आहा कति राम्रा माला बुनिछौ । ऊ मालाहरु गन्दै खुसीका शक्दहरु पोख्दछ । काग तिहार,कुकुर तिहार,लक्ष्मी पुजा,गोर्वधन पूजा गरी तिहारका ४ दिन सकिए आजतिहारको पाँचौ दिन भाइटिकाको दिन हो । यो वर्ष भाइटिकाको साइत एघार वजेर पच्चिस मिनेटमा छ ।
भाइटिकाको लागि सबै तयार भइसकेको छ । टिका ,माला, र खानेकुराका सबै परिकार सहित दक्षिणा दिने पैसाको समेत व्यवस्था गरिएको छ । विहान ६ बजेर ५५ मिनेटमा सूर्यको किरणले पृथ्वीलाई स्पर्स गरे । ८ बजेसम्म उनीहरुले नुहाइसके । नौ बज्यो अहिले सम्म कोही आइपुगेनन् । भाइटिकाको अघिल्लो दिनमा आउँछु भन्ने हरिदत्तकी दिदी पनि आइपुगेकी छैनन् । को कतिखेर आउँछ भनि उनिहरु वाटो हेरिरहन्छन् । १० बज्यो टिकाको साइत आउन अव १ घण्टा मात्र बाँकी छ ।

घरको बार्दलिबाट रुपमायाले यताउता हेर्छिन् । ११ वजेर २५ मिनेटको टिकाको साइत सम्म कोहि आएन । माला नलगाउन्जेल कसैले पनि खान नमिल्ने भएकाले उनीहरुले पनि खाएका छैनन् । वल्लो पल्लो घरका गलामा माला र निधारमा सप्तरंगी टिका लगाएर घर भन्दा बाहिर निस्किरहेका थिए । फोन गर्छ –तर फोन पनि लागिरहेको छैन । तपइले सम्पर्क गर्न खोज्नुभयको मोवाइल स्विच अफ गरिएको छ । तपाइले डाइल गर्नु भएको नम्वर अहिले सम्पर्क हुन सकेन । संचारको माध्यममा सस्तो लोकप्रिय लिएको मोवाइल सेवाले पनि यि शबदहरु दोहो¥याइरहयो । हिजो नै आउँछु भनेकी दिदि अहिले सम्म पनि आउनुभएनत ? नरमाइलो स्वरमा रुपमाया तर्फ फर्केर हरिदत्तले भन्यो ।
मेरो माइतीबाट पनि कोही आएनन् । उस्तै दुःख निरास हुदै रुपमायाले भनिनन् ।
हरिदत्त घरभन्दा माथिको दोबाटो सस्म गयो । कोही आएकी भनेर हे¥यो । रुपमाया घरी वार्दलिबाट त घरी बुइगलका झ्यालबाट हेर्न थालिन् । बाटामा कोहि मान्छे आयो भने आफ्नै भाइ वा दाजुमध्ये कोही आयोकी भनेर सोच्थिन् । तर ऊ अर्कोतिर मोडीएर जान्थ्यो । हरिदत्त पनि बेकार भयो भन्दै कपाल कन्याउँदै के गर्ने के नगर्ने मोडमा पुनः घर फक्र्यो । यतिकैमा एउटी १५ ÷१६ वर्षकी केटीले हातमा कागजको चिर्को ल्याएर आई । अनि यो हजुरका माइतवाट पठाएको चिठी हो भन्दै रुपमायाको हातमा राखिदिई । कसले पठाएको हो ? रुपमायाले आस्चर्यकित भएर सोधिन ।र्
हजुरका दाजुले ।’ छोटो जबाफ दिएर केटी आफ्नो बाटो लागि । अनि रुपमायाले फटाफट चिठीका अक्षरहरुमा आँखा लगाईन् ।
रुपमाया…..,
तँलाई हामीले बहिनीको लिष्ट बाट हटाईसकेका छाैँ । तैँले पनि हामीलाई दाजुभाई छन् नभन्नु । तँैले पठाएको तिहारको निम्ता पत्र हामिले नपढेरै फिर्ता गरिदिइका छाैँ । आफु खुसी पानी पनि नचल्ने जातको केटासँग विहे गरेर तैले हाम्रो नाक काटिहालिस । त्यसैले हामी तेरो घरमा माला लगाउन आउन सक्दैनौ । तँ पनि हाम्रो घरमा आएर बेइज्यत गर्न नखोजेस् ।

गोविन्द्र खड्का
बाह्रकुने

रुपमायाको हातबाट कागजको टुक्रा फ्यात्त भूँइमा खस्यो । उनको अनुहारमा चन्द्रग्रहण लाग्यो । चिठी सँगै आएको बादलले पुरै अन्धकारमय बनायो ।
रुपामया कोठा भित्र गईन ।
हरिदत्तले पनि के लेखेको रहेछ भनेर चिठीका लाइनहरुमा आँखा लगायो । उ दंग भयो । कालले जुठो हालेकी आफ्नी वहिनीलाई पानि नचल्ने जातको केटासंग विहे गरि भनेर के घमण्ड लिने खोजेका हुन । तिनीले पनि आफु खड्का भएर मगरकी छोरी विवाह गरेका छन् । आखिरमा मेरा वुवा पनि खत्रीकै छोरा हुन । वुवाले सार्किको छोरी विवाह गरेर पो हामी विटालु भयौँ । हाम्रा वाजे खत्री ,मामा सार्कि हुन । ठिकै छ ,अवको दश बर्षमा तिनका छोराछोरीले र नाति नातिनीले कस्ता कस्ताका छोराछोरी सँग विवाह गर्छन । त्योवेला पानि चल्ने र नचल्ने जात हुन्छकी कि हुदैन, हामी पनि हेरौँला ।

ऊ दिमागमा यस्तै कुराहरु खेलाइरहेको थियो । रुपमाया जोडसँग घ्वाँक–घ्वाँक रोइको आवाजले ऊ अझै दुःखित भयो । ‘अर्को पटक वाँचिन्छ मरिन्छ । योपटक त गाउँमै तिहार मानिन्छ ’ रेडियोले यस्तै भन्छ । देउसी भैलो खेल्नेहरुले पनि यस्तै भन्छन । आएको तिहार फुत्किनु नरमाइलो त त्यसै पनि भयो । जवानी नआएरै बुढिनु परेको यस नरमाइलो क्षणमा शरीरभरी क्यान्सरका बिउहरु फेरी उम्रिन्छन् । अर्थात ब्लड क्यान्सरको आर्कमणमा परेकी बहिनी माथि खड्का परिवारका दाजुभाइले गरेको जातजातीको राजनिति पटक्कै ठिक लागेन । उसको मनमा अनेकौ कुराहरु पिङ मच्चिए झै मच्चिन्छन् । रुपमायालाई के भनेर सम्झाउँ भन्दै अक्क न मक्क परिरहन्छ । यत्तिकैमा मोवाइलमा कसैको फोन आएर लामै घन्टि बज्यो कसको फोन आयो होला भनेर ऊ हत्तपत्त फोन उठाउँछ । फोनमा उसैकी दिदी बोलिरहेकी थिइन् ।
हेलो…… हँ दिदि । अहिलेसम्म किन आउनुभएन ?
के गरौ बावु ,यो पटक म तिमीलाई माला लगाउन पाउँदैन । भगवान दाइना भया भने अर्को वर्ष लगाउँला ।
उ शोकाकुल भएर सोध्छ के भयोर ?
हिजो दिउसो १२ बजे भ¥याङबाट खसेर तेरो भिनाजुको ढाड भाचियो उहाँ बेहोस हुनुभयो । हामीले तत्कालै एम्बुलेन्स बोलाएर नेपालगञ्ज ल्याएका छाैँ । उहाँको बल्ल होस आएको छ । थप उपचार आइ .सि.यू.मा राखेर गर्नु पर्छ अरे । डाक्टरको रिपोट आएमा म तिमीलाई फोन गरिहाल्छु ।
फोनमा कुरा बन्द भयो मोवाइलमा टुँ ,टुँ,,टुँ आवाज आयो । गहिरो पींडा मुछिएकी दिदीको आवाज नजिकै बसेको कान्छोले पनि सुनेको थियो । ती दुवै भाई पम्पुरोमा हातराखेर बसे । फुलवारीका सवैफूलहरु तत्काल ओइलाए । हरिदत्तको परिवारमा कसैको मन शान्त भएन । ऊ जुवा हारेको जुवाडी झैँ भयो ।

चन्द्र रावत ‘गुराँस’
दुल्लू नगरपालिका ७, दैलेख